|
|
Ξέρω! Είναι κάπως αργά...
|
|
|
«Ίσως τις μελαγχολικότερες ιστορίες τις λέμε
μόνοι μας τα βράδια,
για να βαστάμε τον θάνατο των άλλων
και την μοναξιά τους.
Και σαν πλαγιάζουμε έχουμε πάντοτε
το χέρι μας ξεσκέπαστο
γιατί...
για φαντάσου να έρθουνε όλοι οι λυπημένοι
τη νύχτα και να μην βρουν
ούτε ένα χέρι για να κρατηθούν!
|
|
|
|
|
| |
|
|
Κορίτσι Των Σκοτεινών Δασών
|
|
|
«Κόψε λίγη από τη νυχτιά
σου να ‘χω να σε ποθώ τα βράδια,
σε υπνώδες αγναντεύσεις της αφής
θα ‘ρθω να ξαποστάσω
σ’ εσένα που θεϊκά υπήρξαν
τα καλέσματά σου
χωρίς να το θελήσεις.
(Γι’ αυτό σου λέγω)
οι ομορφότερες ιστορίες
άθελά μας υφίστανται».
|
|
|
|
|
| |
|
|
|
«...σε όσους έμαθαν / από τον πόνο ελπίδα να ποιούν...»
Ένα βιβλίο αφιερωμένο και γραμμένο από άτομα
με σκλήρυνση κατά πλάκας.
Μια συλλογική προσπάθεια που
συγκεφαλαιώνει το πείσμα και την
ανάγκη όλων μας να υπάρξουμε
"τέλειοι" μέσα σε κάθε πεδίο
συνένωσής με τον άλλον.
|
|
|
|
|
| |
|
|
|
Σχολιασμός των Ψαλμών του Δαβίδ
από 20 συγγραφείς (ψυχίατροι,
ψυχολόγοι, λογοτέχνες
και θεολόγοι) με σκοπό την
ανάδειξη της ουσιώδης σημασίας
των βιβλικών κειμένων και των
καταπραϋντικής τους συμβολή
στην σύγχρονη εποχή της
κατάθλιψης και τους άγχους.
|
|
|
|
|
| |
|
...με όλα τα κύτταρα του είναι μου σε πόθησα...
|
Ποίηση, Έργα, Κορίτσι Των Σκοτεινών Δασών
|
|
|
|
|
Παράπλευρες Ιστορίες
|
|
Παράπλευρες ιστορίες,
μονόδρομες επιθυμίες που καταλήγουν
στο τίποτα και στα πάντα,
ίσως γιατί άθελά μας υφίστανται οι πιο όμορφες
ιστορίες ή τραγωδίες...
|
|
Κόψε λίγη από τη νυχτιά σου
να ‘χω να σε ποθώ τα βράδια,
σε υπνώδεις αγναντεύσεις της αφής
θα ‘ρθω να ξαποστάσω
σ’ εσένα που θεϊκά υπήρξαν
τα καλέσματά σου
χωρίς να το θελήσεις.
(Γι’ αυτό σου λέγω)
οι ομορφότερες ιστορίες
άθελά μας υφίστανται.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Ερωτικά σακατέματα
|
|
και άντε τώρα να χωρέσουν φωνήεντα και σύμφωνα μαζί
σ’έναν τρεμάμενο στεναγμό!
|
|
Σαν κοχύλι απλώθηκες
στης εμπύρετης σου ηδονής το σθένος
και δαγκώθηκες στο ύστατο φωνήεν
της ξαναμμένης σου ανάσας.
Φαλλός πανάρχαιου χρησμού,
αιδοίο πυθιακής αμφιλαφίας.
Απλώθηκα σε...
Σαν άστρο σελάγησες
στου πρώτου σου οργασμού το τίναγμα
και έσβησες στο τελευταίο σύμφωνο
του ανακουφιστικού σου στεναγμού.
Αφουγκράστηκα σε...
Επισκέπτης αιρετικής σαλότητας,
ιερόδουλη σαρκικής ευσπλαχνίας.
Τετέλεσται η σκηνή.
Κορμιά πεταγμένα σαν βότσαλα στην άκρια της ακτής.
Πόθοι αφυδατωμένοι, σπόγγοι κούφιοι στην ακτή της άκριας.
Εκεί που ανθρώπου μάτι και πρόνοια Θεού
αγκομαχεί να καταφτάσει.
Αγιάζει όμως... αγιάζει...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Ταμένη Νηστεία
|
|
Όλα σου τα έταξα...
Σαν Αγίου τάμα
που δεν εκπληρώθηκε ποτέ
|
|
Νά διακλαδίζεται η σκέψη μου
-Αναρριχώμενο φυτό πού ευδοκιμεί πάνω σου-
Νά στεγανοποιείς τήν ψυχή μου.
-Σπασμωδική ανάσα πού δανείζεται τήν αναπνοή σου-
Καί τό ταπεινό κορμί
-Ό,τι πολυτιμότερο εχω κρατήσει γιά μένα-
νά στό προσφέρω θυσία Ολοκαυτώματος.
Προτίμησες τή νηστεία
πάραυτα! !
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Κάνει Ερημιά Απόψε
|
|
Από έξω με βγάζεις, και κάνει ερημιά απόψε!
|
|
Και σαν κλείνεις τα βλέφαρά σου
νυχτώνει το βλέμμα,
νηστεύει η επαφή,
και εγώ
πώς να στο πω!
Παύω να υπάρχω,
μέχρις ότου να τα
ξημερώσεις.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Επαίτης
|
|
Γλυκά να μου μιλάς,
γλυκά να μελώνω
χαραμάδες πλησμονών...
|
|
Επαίτης της τρυφερότητάς σου
παραπαίω σε κάθε
επικίνδυνη ράγα
της σαρκικής σου αμαξοστοιχίας.
Τα βράδια όμως,
όταν ο κόσμος αποσύρεται
και τα μεγάφωνα χαμηλώνουν
την ένταση της πολυλογίας τους
και οι διάδρομοι
πιο μόνοι από ποτέ γυαλίζουν
το μαρμάρινο κορμί τους
και τα τρένα κουλουριάζονται
το ένα δίπλα στου άλλο το χνώτο
και οι επιγραφές σβήνουν
να γίνει νύχτα για τα μικρά πλάσματα
της γης...
κλαίω για το τόσο σακάτεμα
της απουσίας σου!
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Έξοδος διαφυγής
|
|
Να βάλω άσπρο χρώμα
σε ολόμαυρη παλέτα,
να ‘πεθυμώ πάντα το γαλάζιο.
|
|
Στα σύννεφα κολλούσες
τη θύμηση σου.
Και έσταζε το μέσα σου
καθώς σε άλλα βλέμματα
το δικό σου έσβηνες
-αποχρωμάτιζες μνήμες-
αναζητώντας έξοδο διαφυγής.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| |
|
