|
|
Ξέρω! Είναι κάπως αργά...
|
|
|
«Ίσως τις μελαγχολικότερες ιστορίες τις λέμε
μόνοι μας τα βράδια,
για να βαστάμε τον θάνατο των άλλων
και την μοναξιά τους.
Και σαν πλαγιάζουμε έχουμε πάντοτε
το χέρι μας ξεσκέπαστο
γιατί...
για φαντάσου να έρθουνε όλοι οι λυπημένοι
τη νύχτα και να μην βρουν
ούτε ένα χέρι για να κρατηθούν!
|
|
|
|
|
| |
|
|
Κορίτσι Των Σκοτεινών Δασών
|
|
|
«Κόψε λίγη από τη νυχτιά
σου να ‘χω να σε ποθώ τα βράδια,
σε υπνώδες αγναντεύσεις της αφής
θα ‘ρθω να ξαποστάσω
σ’ εσένα που θεϊκά υπήρξαν
τα καλέσματά σου
χωρίς να το θελήσεις.
(Γι’ αυτό σου λέγω)
οι ομορφότερες ιστορίες
άθελά μας υφίστανται».
|
|
|
|
|
| |
|
|
|
«...σε όσους έμαθαν / από τον πόνο ελπίδα να ποιούν...»
Ένα βιβλίο αφιερωμένο και γραμμένο από άτομα
με σκλήρυνση κατά πλάκας.
Μια συλλογική προσπάθεια που
συγκεφαλαιώνει το πείσμα και την
ανάγκη όλων μας να υπάρξουμε
"τέλειοι" μέσα σε κάθε πεδίο
συνένωσής με τον άλλον.
|
|
|
|
|
| |
|
|
|
Σχολιασμός των Ψαλμών του Δαβίδ
από 20 συγγραφείς (ψυχίατροι,
ψυχολόγοι, λογοτέχνες
και θεολόγοι) με σκοπό την
ανάδειξη της ουσιώδης σημασίας
των βιβλικών κειμένων και των
καταπραϋντικής τους συμβολή
στην σύγχρονη εποχή της
κατάθλιψης και τους άγχους.
|
|
|
|
|
| |
|
...με όλα τα κύτταρα του είναι μου σε πόθησα...
|
Ποίηση, Διάφορα
|
|
|
|
|
ΑΠΟΞΗΡΑΜΕΝΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ
|
|
Ποιο τοπίο να χωρέσει τους εραστές!
|
|
Ήρθες πάλι λοιπόν
πιστός στο ραντεβού σου,
ούτε στιγμή καθυστέρησης.
-μια σταλίτσα ελέους για τους αργοπορημένους εραστές-
Με τα ερωτικά ζαβώματα στις νύχτες σου
με το φεγγάρι σου να αποτελειώνει ό,τι δεν άρχισε ποτέ
Δεν είναι που φαίνεται μεγαλύτερο,
-πάντοτε σε ξεγελούσε η απόσταση-
είναι που φυραίνει ο ουρανός
ν'ακούσει τα αγκομαχητά του καλοκαιριού
αργοπεθαίνει αιμόφυρτο ηδονής
στα βότσαλα,
εκείνα του διάφανου μπολ
στο τραπεζάκι του σαλονιού μας.
Καλώς ήρθες Αύγουστε.
Μην με ψάξεις όμως!
μάγκωσα βλέπεις την φλέβα
στις ηλιοκαμένες αρτηρίες του Ιουλίου.
…και από όλες τις αναμνήσεις μου
ένα επιλεγμένα αρωματικό
pot pourri κράτησα, δίπλα στα βότσαλα
του αποξηρωμένου οργασμού σου...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ΚΑΙ ΟΙ ΠΙΝΑΚΕΣ ΣΑΛΕΥΟΥΝ
|
|
Ήταν κάτι πτυχές περίεργες,
δεν μπορώ να τις εκφράσω.
Έτσι έμαθα να αναριγώ σε κάτι ρωγμές που η ψυχή αιφνίδια ανακαλύπτει.
Το θυμάμαι όμως το ανάλαφρο
πέταγμα των πτυχών από το σάλι.
Έτσι έμαθα να σκεπάζω την απόγνωση μ’ένααλαφροΐσκιωτο μαντήλι προσμονής.
Θυμάμαι τις σπονδυλωτές άκριες
από τα κρόσσια του.
Έτσι έμαθα να μπλέκω αργαλειό πηνελοπικό ποθώντας εραστές και μνηστήρες
που μπλέκονταν μην μου αφήνοντας
χώρο για κινήσεις.
Έτσι έμαθα να ξεδιπλώνω κορμί και θύμηση σε ακίνητες νύχτες κυλούμενων στιγμών
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ
|
|
Της λησμονιάς
οι ερυθρές πτυχές αναδιπλώθηκαν
ευερέθιστα και ανάδευσαν
ανούσιες ανάσες
που άλλο δεν αγγίζουν,
κρεμούνται μετέωρες
στο λευκό του πουθενά
- καμβάς το κορμάκι μου να ψηλαφείς τους πόρους μου, έναν προς έναν
Και πώς χλευάζουν που τόσο γρήγορα ξεχάσαμε…
Ίσως γι’ αυτό το ουράνιο τόξο
ενώνει έγχρωμα γη και ουρανό,
επειδή η λήθη μπορεί να υπάρξει
σε πάμπολλες αποχρώσεις.
- Την δική μας όμως αγάπη μου σε ποιον αρμό πληγής να απιθώσεις!
Χρώμα δεν φτάνει να ξεπλύνει τις κραυγές μας.
Μελάνι δεν σώθηκε να μας ξεκολλήσει.
- Εμένα από σένα τελεία δεν έπεσε να μας σταματήσει…
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| |
|
