|
|
Ξέρω! Είναι κάπως αργά...
|
|
|
«Ίσως τις μελαγχολικότερες ιστορίες τις λέμε
μόνοι μας τα βράδια,
για να βαστάμε τον θάνατο των άλλων
και την μοναξιά τους.
Και σαν πλαγιάζουμε έχουμε πάντοτε
το χέρι μας ξεσκέπαστο
γιατί...
για φαντάσου να έρθουνε όλοι οι λυπημένοι
τη νύχτα και να μην βρουν
ούτε ένα χέρι για να κρατηθούν!
|
|
|
|
|
| |
|
|
Κορίτσι Των Σκοτεινών Δασών
|
|
|
«Κόψε λίγη από τη νυχτιά
σου να ‘χω να σε ποθώ τα βράδια,
σε υπνώδες αγναντεύσεις της αφής
θα ‘ρθω να ξαποστάσω
σ’ εσένα που θεϊκά υπήρξαν
τα καλέσματά σου
χωρίς να το θελήσεις.
(Γι’ αυτό σου λέγω)
οι ομορφότερες ιστορίες
άθελά μας υφίστανται».
|
|
|
|
|
| |
|
|
|
«...σε όσους έμαθαν / από τον πόνο ελπίδα να ποιούν...»
Ένα βιβλίο αφιερωμένο και γραμμένο από άτομα
με σκλήρυνση κατά πλάκας.
Μια συλλογική προσπάθεια που
συγκεφαλαιώνει το πείσμα και την
ανάγκη όλων μας να υπάρξουμε
"τέλειοι" μέσα σε κάθε πεδίο
συνένωσής με τον άλλον.
|
|
|
|
|
| |
|
|
|
Σχολιασμός των Ψαλμών του Δαβίδ
από 20 συγγραφείς (ψυχίατροι,
ψυχολόγοι, λογοτέχνες
και θεολόγοι) με σκοπό την
ανάδειξη της ουσιώδης σημασίας
των βιβλικών κειμένων και των
καταπραϋντικής τους συμβολή
στην σύγχρονη εποχή της
κατάθλιψης και τους άγχους.
|
|
|
|
|
| |
|
...με όλα τα κύτταρα του είναι μου σε πόθησα...
|
Ποίηση, Translated poetry, French
|
|
|
|
|
CAMOMILLE JE L’AI APPELÉ
|
|
La nuit etait differente qu’auparavant...
et la nostalgie du sommeil avait
un autre gout qui touchait si doucement
les levres de mes reves,
juste aux bouts...
Autour du lit
c’ etait mille et plus anges
qui gardaient le silence,
en volant tendrement,
de peur de ne pas me reveiller…
Comme c’est bizarre !
L’un d’ eux,
il avait la couleur de la mer eternelle
et l’odeur de la douceur...
Camomille je l’ai appele...
Pourquoi le silence sentait toujours
comme les camomilles
je n’ai jamais compris !
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
EROTIQUE I
|
|
Quel amour ! Quel ciel ! Quel espoir
pourrait obscurcir cette absence … !
Aucun … Tu m’ecoutes ? Aucun …
Vent, terre, mer, eau je dirai
et tu pleureras par nostalgie …
De qui le corps ! De qui la main !
De qui les levres pourraient - elles
toucher palement les tiennes ?
De personne … Tu m’ecoutes ? De personne …
Amour tu diras et je tremblerai par volupte …
Par qui le regard ! Par quoi la couleur
suceras - tu pour embellir ta vie fragile … !
Par moi … tu m’ecoutes ? Par moi …
Ah ! je murmurai tendrement
et tu finiras par orgasme pur …
dans mes mains sans cesse tu mourras …
dans mon ame sans cesse je te ressusciterai …
au - dessous de la flamme d’une bougie emprisonnee
tu perdras ton tremolo …
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
SOLITUDE
|
|
Des racines de camomille
ont ete implantees
sur les bouts des yeux
et par les larmes
de la nuit,
le vent a ete parfume
de solitude.
On ne peut pas supporter ce brin d'air...
On ne peut pas le supporter dans cette nuit,
dans cette nuit infiniment triste,
eternellement solitaire,
de la terre creee...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| |
|
