|
|
Ξέρω! Είναι κάπως αργά...
|
|
|
«Ίσως τις μελαγχολικότερες ιστορίες τις λέμε
μόνοι μας τα βράδια,
για να βαστάμε τον θάνατο των άλλων
και την μοναξιά τους.
Και σαν πλαγιάζουμε έχουμε πάντοτε
το χέρι μας ξεσκέπαστο
γιατί...
για φαντάσου να έρθουνε όλοι οι λυπημένοι
τη νύχτα και να μην βρουν
ούτε ένα χέρι για να κρατηθούν!
|
|
|
|
|
| |
|
|
Κορίτσι Των Σκοτεινών Δασών
|
|
|
«Κόψε λίγη από τη νυχτιά
σου να ‘χω να σε ποθώ τα βράδια,
σε υπνώδες αγναντεύσεις της αφής
θα ‘ρθω να ξαποστάσω
σ’ εσένα που θεϊκά υπήρξαν
τα καλέσματά σου
χωρίς να το θελήσεις.
(Γι’ αυτό σου λέγω)
οι ομορφότερες ιστορίες
άθελά μας υφίστανται».
|
|
|
|
|
| |
|
|
|
«...σε όσους έμαθαν / από τον πόνο ελπίδα να ποιούν...»
Ένα βιβλίο αφιερωμένο και γραμμένο από άτομα
με σκλήρυνση κατά πλάκας.
Μια συλλογική προσπάθεια που
συγκεφαλαιώνει το πείσμα και την
ανάγκη όλων μας να υπάρξουμε
"τέλειοι" μέσα σε κάθε πεδίο
συνένωσής με τον άλλον.
|
|
|
|
|
| |
|
|
|
Σχολιασμός των Ψαλμών του Δαβίδ
από 20 συγγραφείς (ψυχίατροι,
ψυχολόγοι, λογοτέχνες
και θεολόγοι) με σκοπό την
ανάδειξη της ουσιώδης σημασίας
των βιβλικών κειμένων και των
καταπραϋντικής τους συμβολή
στην σύγχρονη εποχή της
κατάθλιψης και τους άγχους.
|
|
|
|
|
| |
|
...με όλα τα κύτταρα του είναι μου σε πόθησα...
|
Ποίηση, Translated poetry, Romanian
|
|
|
|
|
Lasă-mă să fiu
|
|
...?i daca nu pot fi soarele
care tope?te orice durere
din inima ta,
lasa-ma sa fiu acea mica flacara
a candelei
care deschide
un alt univers al fericirii
pe pere?ii odaii tale...
...?i daca nu pot fi copacul
unei imense paduri
care i?i reimprospateaza sufletul,
lasa-ma sa fiu acea frunza sub?ire
de pe ramura
care i?i captiveaza
privirea tandra
?i care te face sa te infiorezi
in lumina zilei...
...?i daca nu pot fi timpul
zilei
care i?i ghideaza via?a,
lasa-ma sa fiu acel moment bleu
din noapte
care i?i aduce
un vis din memorie ce te umple
de speran?a primului rasarit de soare
dupa obscuritatea densa,
prima raza de lumina
pe cer
la care nu te a?tep?i...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Tricoul meu roşu
|
|
Era caldă ca marea tandră
privirea ta...
în mijlocul nopţii mele
şoptitul frunzelor
ivit în atingerea-ţi...
Mâna ta trandafirie
mă căuta cu înfrigurare...
Buzele tale ca de chihlimbar
îmi păreau ca o imagine sacră
Şi nu puteam decât să le caut în neştire
în mijlocul nopţii mele...
Sufletul meu a cedat în acea noapte
fiind abandonat
în desfătarea roşie
al trupului tău...
Tricoul tău roşu mă răneşte
de fiecare dată când îţi aduce înapoi
parfumul din noapte...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Dă-mi buzele tale pentru a le aprinde
|
|
Şi la ultimul sunet al invocării numelui meu…
Lasă-mă să devin foc doar pentru tine!
|
|
Îţi simt trupul
cald peste al meu
şi ochii tăi
atât de tăcut mă mângâie…
şi apoi staţiile
de trenuri, aeroporturi, autobuze,
care absorb sudoarea
celor plecaţi,
a iubirilor parcă doar pe jumătate existente,
care, mai singure ca niciodată,
mai străine ca niciodată,
îşi plâng durerea de-a lungul şinelor de tren,
pe coridoarele aeroporturilor,
fără să aibă vreo valiză…
doar amintirea profundei iubiri
încă foarte limpede
tot picură pe buzele noastre…
Nu ceea ce este peste hotare doare…
nu…
mai mare este tristeţea acestui moment
cu cât te privesc…
cu atât devii distanţă ca depărtare
de trupul meu…
chiar în această clipă din timp – ca o licărire –
când îmi închid ochii
doar pentru a ofta… Un oftat atât de adânc
în neuitatul sens şi gust al pielii tale…
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| |
|
