περιοδικό γραμμάτων και τεχνών Βακχικόν τεύχος 23ο Θυμάμαι, την είχε φέρει από την Αγία Πετρούπολη ο πατέρας. Σ’ένα από τα λιγοστά ταξίδια του. Είχε τυλίξει «Το όνειρο ενός γελοίου» σε μια κιτρινόχρωμη εφημερίδα και την μικρή μπάμπουσκα (ή Matryoshka όπως συνήθιζε ν αποκαλεί) σε ένα βελούδινο κουτάκι. Ακόμη και τώρα, κάθε φορά που το ανοίγω, μυρίζει λιβάνι και νοσταλγία. Θυμάμαι, η μητέρα την τοποθέτησε στο περβάζι του δωματίου μου, από την πρώτη κιόλας μέρα. Κάθε που έβρεχε και πλησίαζα το μέτωπο στο κρύο τζάμι την έπαιρνα στα χέρια μου. Μηχανικά σχεδόν την άνοιγα για να βγει η μικρότερη και μετά η πιο μικρή και μετά η επόμενη σαν να ΄ψαχνα από πάντα να φτάσω στον καρπό. Την ξέντυνα όχι από ρούχα μα από εαυτούς.... Περισσότερα »

περιοδικό γραμμάτων και τεχνών Βακχικόν τεύχος 22ο Ευτυχώς είναι και κάποιες Κυριακές που ξημερώνουν στιγμές όπου νομίζω πως είμαι σεντόνι. Πόσο χαίρομαι που ξημέρωσα από το σκοτάδι ως βαμβακερό μοσχοβολιστό σεντόνι! Μπορώ και ίπταμαι άνω των βραδινών συνηθειών. Η έξις εξάλλου να πέφτω να κοιμάμαι πάντα στο σκοτάδι κατάντησε λίγο βαρετή, να μη μιλήσω δε και για την εξουθένωση που μπορεί να προκαλέσει μια άκρως μηχανική κίνηση του σώματος επί συναπτές δεκαετίες! Και ενώ τα πάντα φαίνονται να αλλάζουν αστραπιαία, η ακινησία των έξεων προβάλλεται χλευαστική σε ό,τι συμβαίνει γύρω μας. Και όσο και αν προσπαθούμε να ζούμε περίκλειστων θυρών τελικά εκτιθέμεθα με τον χειρότερο τρόπο... Περισσότερα »

περιοδικό γραμμάτων και τεχνών Βακχικόν τεύχος 21ο Από παιδί αγαπούσα τα κοιμητήρια. Τότε, κυρίως, τα λέγαμε νεκροταφεία. Παίζαμε με τα παιδιά της γειτονιάς επικίνδυνα παιχνίδια θάρρους. Βάζαμε στοιχήματα πως μπορούσαμε να τα διασχίσουμε περπατώντας χωρίς να επιταχύνουμε το βήμα μας, πως μπορούσαμε να κάτσουμε πάνω σε τάφους –τυχαίους ως επί των πλείστων- για μερικά, έστω, δευτερόλεπτα, πως μπορούσαμε να διαβάσουμε τα ονόματα και την ηλικία των νεκρών δίχως να τρέμει η φωνή. Μεγαλώνοντας συνέχισα να τα αγαπώ, ίσως, λόγω σπουδών που με έφεραν εγγύτερα στη σπουδή του θανάτου. ... Περισσότερα »

περιοδικό γραμμάτων και τεχνών Βακχικόν τεύχος 20ο Πες μου εσύ, καθρέφτη καθρεφτάκι μου ποια είναι η πιο ωραία μου εκδοχή; Πες μου εσύ, ποια αλήθεια θα μου σώσει την ψυχή; Ή ποιο ψέμα μπορώ να πω για να ξεγελαστώ δίχως να ξεγελάσω; Πες μου εσύ, καθρέφτη καθρεφτάκι μου, ώρες και ώρες, μέρες και μέρες, μήνες και μήνες σαν έχτιζα τον θείο μου εαυτό –τρομάρα μου!- πως χάθηκα στο χρόνο και με τον καιρό άλλος κατάντησα; Να πάρω μια πέτρα να σου ρίξω αν δεν μου πεις, καθρέφτη καθρεφτάκι μου, κομμάτια χίλια δυο θα σε κάνω, αν δεν μου φανερώσεις την πιο ωραία μου εκδοχή. Την ακοή μου χάνω και ό,τι ακούω στο στομάχι μου πονεί. Πέτρα μου κάθεται και με ταλαιπωρεί.... Περισσότερα »

περιοδικό γραμμάτων και τεχνών Βακχικόν τεύχος 19ο Πλέει η μέρα στη χώρα μας. Ξεκινάει από τα χαράματα με ταχύ ρυθμό κατευθυνόμενη προς το σούρουπο. Έμαθε στην χώρα μας ν’απλώνεται πάνω από τα βράχια και τ’άσπρα σπίτια των μικροσκοπικών νησιών με τα πλακόστρωτα και τις τεμπέλικες γάτες που ψάχνουν απεγνωσμένα μια λωρίδα σκιάς να απλωθούν καταγής. «Ὢ σῶμα τοῦ καλοκαιριοῦ γυμνὸ καμένοΦαγωμένο ἀπὸ τὸ λάδι κι ἀπὸ τὸ ἀλάτι Σῶμα τοῦ βράχου καὶ ῥῖγος τῆς καρδιᾶς …Σῶμα βαθὺ πλεούμενο τῆς μέρας!»... Περισσότερα »

	περιοδικό γραμμάτων και τεχνών Βακχικόν τεύχος 18ο Σκηνή θολή σε θαμπό ορίζοντα που δεν σώνει το μπλε της θάλασσας. Γίνεται ένα το κάδρο μαζί με τις φιγούρες, τελικός παρανομαστής στο χλωμό φως ενός αρρωστημένου ήλιου που φωτίζει μια κλειστή θάλασσα. Και ένας χειμώνας πεισματικά να καθυστερεί την άνοιξη. ... Περισσότερα »

περιοδικό γραμμάτων και τεχνών Βακχικόν τεύχος 17ο Τα βράδια δυσκολεύομαι πια να κοιμηθώ. Δεν ακουμπώ πια στο μαξιλάρι πάνω, το κεφάλι μου αιωρείται ανάμεσα σ’ένα βάρος παρελθοντικό και σ’ένα φορτίο μέλλοντος. Χάνω πια την αίσθηση της μέθης πριν την νύστα ανάμεσα σε δυο χρονικά γεγονότα• μήτε τα ελέγχω, μήτε μπορούσα ποτέ μου να τα φανταστώ. Καταλήγω έτσι να μεθώ με την αβεβαιότητα πως το ένα κενό ακολουθεί το διάκενο και ξανά απ’την αρχή. ... Περισσότερα »

	περιοδικό γραμμάτων και τεχνών Βακχικόν τεύχος 16ο Το back ground υποβλητικό και σκοτεινό, λες και η πιο παλιά ρυτίδα του χρόνου ενέσκηψε στο σούρουπο της τεθλασμένης στιγμής και δίπλωσε απ’άκρη σ’άκρη τις γωνίες της μέρας, ανατήκοντας τετράγωνο χωροχρονικό κάδρο.... Περισσότερα »

περιοδικό γραμμάτων και τεχνών Βακχικόν τεύχος 15ο Η αλμύρα σταλάζει ακόμη στο μικρό δάκτυλο του δεξιού ποδιού. Απορροφάται από την φθινοπωρινή επαγρύπνηση η αυγουστιάτικη ραστώνη της αμμούδας και όσο το χέρι μου επιμένει ακόμη, αποκομμένο σχεδόν από το υπόλοιπο σώμα, να πετάει βοτσαλάκια στην επιφάνεια της θάλασσας άλλο τόσο το βλέμμα διαχέεται σ’έναν ορίζοντα που πια δεν χωρίζει τα πάνω σε κάτω, αλλά τα πριν σε μετά. Λόγια που βουίζουν, άγριες μέλισσες καταμεσής της σκέψης, που φωνή δεν γίνονται, έτσι είναι η στιγμή. Έτσι και ο χρόνος, έτσι και ο χώρος, πέρα μακριά από τα βότσαλα και τις απαστράπτουσες ασημίζουσες ενάλιες συγκινήσεις. ... Περισσότερα »

περιοδικό γραμμάτων και τεχνών Βακχικόν τεύχος 14ο Πόσο να γράφεις λέξεις που αρχίζουν να ξεφλουδίζονται στο ακράγγιγμα της πένας πάνω σε λευκό χαρτί και να μην δακρύζεις από ντροπή, για όλα αυτά που είπες κάποτε με λέξεις μα πράξεις δεν γίνανε; Το άυλον δεν ντύθηκε την βιωμένη στιγμή, παρά σε νεφελώδη ονειράματα απέμεινε σκιά, που ακολουθεί ασώματο κορμί την σκέψη. Το μοίρασμα που τόσο οι άνθρωποι φοβήθηκαν στο πετσί τους, αναγκάστηκαν, εν τέλει, να το νιώσουν στο μυχιαίτερο τους είναι σαν διχασμό... Περισσότερα »

περιοδικό γραμμάτων και τεχνών Βακχικόν τεύχος 13ο Πόσο να γράφεις λέξεις που αρχίζουν να ξεφλουδίζονται στο ακράγγιγμα της πένας πάνω σε λευκό χαρτί και να μην δακρύζεις από ντροπή, για όλα αυτά που είπες κάποτε με λέξεις μα πράξεις δεν γίνανε; Το άυλον δεν ντύθηκε την βιωμένη στιγμή, παρά σε νεφελώδη ονειράματα απέμεινε σκιά, που ακολουθεί ασώματο κορμί την σκέψη. Το μοίρασμα που τόσο οι άνθρωποι φοβήθηκαν στο πετσί τους, αναγκάστηκαν, εν τέλει, να το νιώσουν στο μυχιαίτερο τους είναι σαν διχασμό.... Περισσότερα »

περιοδικό γραμμάτων και τεχνών Βακχικόν τεύχος 12ο Να μπλέκεται η ποίηση με την καθημερινή μας ζωή θαρρώ είναι η ύστατη ευλογία που θα μπορούσαμε να αξιωθούμε ως απλοί χοϊκοί αλλά και τόσο κατά χάριν άξιοι για τα μεγάλα και τα ωραία. Να μπλέκεται το απύθμενο των λέξεων με την γλυκύτητα φωνών της μουσικής ξεπερνάει κατά πολύ τις δοξασίες όλων των εκλεπτυσμένων ανθρώπων που αφήνουν τα γεγυμνασμένα αισθητήρια να τους πάνε στο ομορφότερο ταξίδι του ενδοκόσμου τους.... Περισσότερα »

περιοδικό γραμμάτων και τεχνών Βακχικόν τεύχος 11ο Ήθελα να σου γράψω για την ακινησία της στιγμής, ανάμεσα στο ηλιοστάλακτο τoυ μεσημεριού και στην αναμονή της απογευματινής δροσοσταλίδας στα φυλλώματα των δέντρων. Να σου γράψω ήθελα για την ζεστή αναπνοή του αέρα στο δωμάτιο των ήχων, που τ’αργόσυρτα βήματα των στρατιωτών παρατάσσονται μπροστά σε πύργους ισχυρών επιχειρημάτων. Εκείνη την τετράγωνη προβολή της σκέψης, μικρόκοσμος μιας άλλης ενοχής σε σκακιέρα παραταγμένη στρατηγικά επιμελημένα. ... Περισσότερα »

περιοδικό γραμμάτων και τεχνών Βακχικόν τεύχος 10ο Θυμάμαι ακόμη τη στιγμή που αποτυπώθηκε η θαμπή ανάμνηση του παραθύρου, με το τρεμάμενο χέρι, στην εικονική μου μνήμη. Έξω έβρεχε σαν παράφορη σειρήνα ασθενοφόρου, που όσο διέσχιζε τον αγέρα τόσο περισσότερο παρεισέφρεε σε ωστικό πεδίο που αδυνατούσε το μυαλό μου να συλλάβει. Μια θαμπή ανάμνηση, σκεφτόμουν, που αναφύεται από την πιο ομιχλώδη παρακαταθήκη συναισθημάτων και ψυχικών εντυπώσεων, πώς μπορεί να σχηματίζεται σε τέτοια σάρκινη μορφή! ... Περισσότερα »

Περισσότερα »

Περισσότερα »

Περισσότερα »